O PSYCHOTERAPII

Psychoterapia jest leczeniem poprzez rozmowę. Jest specyficzną formą dialogu między pacjentem a psychoterapeutą, w czasie którego pacjent spontanicznie opowiada o sprawach ważnych w jego życiu, terapeuta zaś interpretuje te treści pokazując mu niedostępne na poziomie świadomym źródło konfliktów wewnątrzpsychicznych (psychoterapia psychodynamiczna stosowana w gabinecie w kontakcie długoterminowym). Osiągnięcie wglądu przez pacjenta pomaga w zrozumieniu tych konfliktów a w efekcie prowadzi do ustąpienia objawów i poprawy funkcjonowania w zakresie codziennego życia i relacji z innymi.

Rodzaje zmian oczekiwanych w wyniku psychoterapii

Psychoterapia jest metodą, która służy do usunięcia cierpienia pacjenta, wynikającego z objawów i przykrych stanów emocjonalnych oraz z niemożności wpływania na swoje życie.

Jest procesem, w którym stosowane przez terapeutę oddziaływania prowadzą do wywołania w pacjencie takich stanów, które pozwalają mu odzyskać zrozumienie własnych przeżyć i uwolnienie się od nich, pozwalają mu zrozumieć przyczyny własnych nieskutecznych zachowań i nauczyć się kontroli nad własnym życiem.

Czynnikiem leczącym a tym samym umożliwiającym zmianę na poziomie osobowości, jest relacja terapeutyczna, jako nieświadoma odpowiedź na drugiego człowieka. Obszar gdzie rodzi się wszelka bliskość i kreatywność jest przestrzenią między terapeutą a pacjentem na pograniczu świata wewnętrznego i zewnętrznego. Wyjątkowa wrażliwość psychologiczno- analityczna terapeuty jest szczególną wartością samą w sobie i stanowi o specyfice tego podejścia terapeutycznego.

Więź, jaka rozwija się pomiędzy pacjentem a terapeutą w trakcie trwania leczenia jest matrycą relacji z osobami ważnymi i znaczącymi na przestrzeni dotychczasowego życia pacjenta. Powstaniu silnej i długotrwałej więzi sprzyjają sesje odbywające się raz lub dwa razy w tygodniu w atmosferze bezpieczeństwa, empatii, bezwarunkowej akceptacji, w czasie których pacjent jest zachęcany do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, skojarzeniami, odczuciami, a terapeuta stwarza mu przestrzeń ro rozwoju własnej aktywności, wzmacnia potrzebę poznawania i głębszego analizowania siebie, by uzyskał wgląd i dokonał identyfikacji swoich negatywnych postaw, sposobów myślenia i reagowania oraz wewnętrznych konfliktów i obron. Wstępna zależność , pozytywne nastawienie pacjenta do terapeuty sprzyjają i służą więc odrzuceniu postawy obronnej i rezygnacji z fałszywego ja na rzecz autentycznego, i tym samym głębokiego poznania siebie, swoich złożonych, nieświadomych dotychczas motywacji. Wszystko to daje lub zwraca pacjentowi wolność wyboru, daje poczucie większego wpływu na własne życie, decyzje oraz pozwala na tworzenie bardziej satysfakcjonujących relacji, zgodnie z tezą, że świadomość zaprzeczonych aspektów psychiki uwalnia od potrzeby poświęcania czasu i wysiłku niezbędnych do przechowywania ich w nieświadomości.